Después de CO CO CO U, presentamos uno de los libros de poesía más esperados por la crítica y lectores: ALÉN ALÉN de Luz Pichel. Autobiografía de un tiempo histórico, de varias épocas -esta, aquellas-, de un espacio, de un país, de lo político. Autobiografía de una casa familiar, de sus objetos, de los miembros de una familia -los vivos, los muertos, los que emigraron-, de los «centauros», de un vecindario, de un paisaje que se va transformando, de una edad, de una lengua propia, de una lengua ajena, impuesta, de otra inventada. ¿Se puede escribir una autobiografía de lo otro? ¿De lo que nos circunda? Sí. Alén Alén de Luz Pichel.

«Falar é cousa linda. Hai faladeiros, faladoiros, falaropos, falaropo bico ghroso, bico fino, tricolor, etc. Hai falar polas orellas, polos cóbados, mal ou ben, a modo, ao xeitiño, hai falarlle a un mozo, deixar de falarlle a un mozo sen ningunha explicación, non se falar, ser falangueiro, falar falacias. Falansterios. Sempre hai algho que non se fixo ben, iso é así. Tamén podería haber falansterios. A xente ás veces pártese en dous e ás veces en dúas. Case ninguén é soamente un ou unha. Algho diso pasa cando dis aquí e despois dis eiquí e nIn te das de conta porque levas xa uns días en Vilar e váiseche peghando a musiquiña. A xente ás veces escoita unha músiquiña bonita de bailar e ás veces escoita quimeras ou aínda peor: falacias. Pero iso si, cantas máis linguas unha fala, máis xente lle cabe no falansterio da súa cabeza, que é algho que non ten todo o mundo. O mastín de Benito parecía tratable, falaba claro. Funme abeirando pouco e pouco e o can lambeume os pés». Luz Pichel Tu existe é un lugar de encontro, que se orixina dentro un proxecto chamado O espello da memoria no trazo da palabra, entre a poeta Luz Pichel e a ilustradora María Puertas e os veciños de Vilar de Bande na comarca da Baixa Limia. Poemas e debuxos buscan penetrarse na memoria a partir dun diálogo aberto que nos conecta coa tradición oral e o saber popular.